ZP - 2x12,5 GKB A + GKF DF/KAP, PUR

Pierwszą czynnością jest wyznaczenie linii zabudowy poddasza. Możemy to zrobić posługując się poziomicą laserową. Miejsce przebiegu okładziny trasujemy na ścianach szczytowych i kolankowych.

Pod profile UD 30 przyklejamy taśmę uszczelniającą, która znaczącą poprawi izolacyjność akustyczną budowanej okładziny.

Profile przykładamy w wyznaczonym miejscu i mocujemy do ścian kołkami rozporowymi lub śrubami oddalonymi od siebie co 80 cm.

Następnie wyznaczamy na krokwiach i jętkach miejsca montażu wieszaków typu ES lub płaskich typu L. Maksymalny rozstaw pomiędzy wieszakami nie może przekraczać 50 cm, jeżeli zamierzamy montować płyty prostopadle do konstrukcji zabudowy z profili CD 60.

Przy montażu płyt g-k w kierunku równoległym odległość ta nie może być większa od 40 cm. 

Skrajne wieszaki mogą być oddalone od ścian maksymalnie o 50 cm.

Typ i rodzaj zastosowanego wieszaka dobieramy w zależności od wysokości o jaką ma być opuszczona konstrukcja zabudowy poddasza względem konstrukcji dachu.

Poniższa tabela pokazuje maksymalne odległości na jakie można odsunąć konstrukcję zabudowy od konstrukcji dachu przy zastosowaniu poszczególnych wieszaków.

W wyznaczonych miejscach przykręcamy do czoła krokwi wieszaki ES lub wieszaki ES Plus przy pomocy dwóch wkrętów do drewna min. ɸ 3,5 mm x 35 mm. Długość ramion wieszaków wynosi od 60 mm do 125 mm.

W przypadku wieszaków płaskich typu L tzw. „grzybkowych” przykręcamy je w wyznaczonych miejscach do boku krokwi dwoma wkrętami do drewna min. ɸ 3,5 mm x 35 mm. Wieszaki te muszą być przykręcone precyzyjnie zgodnie z wytrasowaną płaszczyzną zabudowy. Stosując wieszaki płaskie L-350 możemy obniżyć konstrukcję do 30 cm i wypełnić ją dodatkową warstwą materiału izolacyjnego.

Układamy izolację termiczną pomiędzy elementami konstrukcji dachu i w przestrzeni pomiędzy konstrukcją dachu a przyszłą konstrukcją zabudowy. Warstwowe ułożenie izolacji termicznej zwiększa izolacyjność termiczną dachu oraz znacznie ogranicza straty ciepła przez mostki termiczne powstające na krokwiach i innych elementach drewnianej konstrukcji.

Konstrukcję zabudowy wykonujemy z profili CD 60. W przypadku zastosowania wieszaków typu ES wkładamy profile CD 60 pomiędzy ramiona wieszaków i wsuwamy w profile UD 30.

Po wypoziomowaniu profili łączymy je z ramionami wieszaków stosując blachowkręty z końcówką samowiercącą ɸ 3,5 mm x 9,5 mm zwane „pchełkami”. Przykręcamy je po 2 szt. z każdej strony połączenia. W naszej zabudowie płyty g-k będziemy przykręcali prostopadle do profili dlatego rozstaw pomiędzy profilami CD 60 nie będzie większy niż 50 cm.

W przypadku zastosowania wieszaków płaskich typu L tzw. „grzybków” wpinamy profile na wypoziomowane wieszaki i wsuwamy w profile UD 30.

Profile CD 60 możemy przedłużać stosując łączniki wzdłużne. Łącznik wzdłużny należy wsunąć w końce łączonych profili a następnie połączyć je blachowkrętami z końcówką samowiercącą ɸ 3,5 mm x 9,5 mm. Przykręcamy je po 2 szt. z każdej strony łączonych profili. Jeżeli przedłużane są profile w sąsiednich rzędach to miejsca łączenia ich muszą być przesunięte względem siebie o min. 100 cm.

W miejscu styku płaszczyzny skosu zabudowy z płaszczyzną poziomą skrajne profile umieszczamy obok siebie. W miejscu tym montujemy profil elastyczny Flex, który usztywni to połączenie przez co pozwoli uniknąć pęknięć na styku tych płaszczyzn. Profil przykręcamy montażowo stosując blachowkręty z końcówką samowiercącą ɸ 3,5 mm x 9,5 mm a następnie wykręcamy je w momencie montażu płyty.

Po wypoziomowaniu konstrukcji układamy paroizolację przyklejając folię do profili przy pomocy dwustronnej taśmy klejącej. Odpowiednimi taśmami uszczelniamy łączenia folii.

Docinamy płyty gipsowo-kartonowe na odpowiedni wymiar. Minimalna grubość płyt montowanych na poddaszu wynosi 12,5 mm. Płyty przykręcamy prostopadle do profili w taki sposób, aby krótsze ich krawędzie były oparte na profilach. Przykręcamy je wyłącznie do profili CD 60 oraz do profili Flex.

Płyty w sąsiednim pasie trzeba zamontować w taki sposób, aby połączenia pomiędzy krótszymi krawędziami były przesunięte względem siebie o min. 40 cm.

Stykające się ze sobą krótsze krawędzie płyt karton-gips muszą być sfazowane pod katem ok. 45o na 2/3 grubości płyty.

Maksymalny rozstaw blachowkrętów nie może przekraczać 17 cm, zaś ich długość powinna być o 10 mm większa od łącznej grubości przykręcanych płyt. W przypadku płyt gipsowo-kartonowych o grubości 12,5 mm stosujemy blachowkręty ɸ 3,5 mm x 25 mm.

Na połączenia płyt nanosimy konstrukcyjną masę szpachlową Norgips na szerokości ok. 10 cm. Po wyschnięciu ponownie szpachlujemy spoinę oraz miejsca przykręcenia płyt za pomocą blachowkrętów.

Następnie na połączenia płyt nanosimy finiszową warstwę masy szpachlowej Norgips na szerokości ok. 20-25 cm oraz szpachlujemy miejsca po wkrętach. Po wyschnięciu szlifujemy nadmiar masy w celu uzyskania równej i gładkiej płaszczyzny.

Następnie wtapiamy w nią taśmę zbrojącą z papieru lub włókna szklanego.

Po wyschnięciu ponownie szpachlujemy spoinę oraz miejsca przykręcenia płyt za pomocą blachowkrętów.

Sfazowane połączenia zwilżamy wodą i wypełniamy konstrukcyjną masą szpachlową Norgips.

Po wyschnięciu nanosimy kolejną warstwę masy szpachlowej a następnie wtapiamy w nią taśmę zbrojącą z papieru lub włókna szklanego.

W taki sposób uzyskujemy konstrukcyjną warstwę spoin określoną jako poziom szpachlowania Q1.

Poziom ten zwany Q2 określony jest jako standardowy, ponieważ spełnia najczęściej stawiane wymagania estetyczne dla powierzchni wykonanych z płyt gipsowo-kartonowych.

W celu uzyskanie całkowicie jednorodnej płaszczyzny na całą powierzchnię płyt nanosimy cienką warstwę finiszowej masy szpachlowej Norgips. Po wyschnięciu szlifujemy powierzchnię w celu uzyskania równych i gładkich płaszczyzn. Ten poziom szpachlowania określamy jako Q3.

Stosując technologię firmy Norgips budujemy łatwo i szybko okładziny poddaszy, których gładkie i estetyczne powierzchnie posiadają wysoką izolacyjność akustyczną oraz zapewniają bezpieczeństwo pożarowe.